En de natuur gaat gewoon z'n gangetje

We leven momenteel in een hele rare tijd, de hele wereld staat op z'n kop, allerlei geruchten doen de ronde en presidenten van wereldmachten lijken te lijden aan hersenverweking. Ook op watersportgebied is er de nodige opschudding: in en bij de sluis van Leidschendam moeten alle boten minstens 1,5 meter afstand houden en mogen ze niet naast elkaar liggen. Bij open sloepjes begrijpelijk, maar bij kajuitboten zoals de onze ..... Als je daar aan komt varen en je ziet dat het te druk is, is het advies: omkeren en teruggaan. Leuk als je van de Kaag naar je thuishaven wilt varen. En het zal nog wel gekker (lees: drukker) worden, want de botenverkopers zijn finaal door hun voorraad heen. Mensen die een vakantie in het buitenland gepland hadden, hebben nu massaal het plan opgevat om "dan maar een bootje te kopen." Dat wordt dus "gezellig" druk met heel veel first time schippers.

Ook dichter bij onze thuishaven was heel veel verwarring over openingstijden van met name de Bergsluis en de Irenebrug. Vanmiddag kwam gelukkig het bericht dat die vanaf aanstaande zondag 31 mei bediend gaan worden volgens de zomerdienstregeling: op zondag bediening van 9.00 uur 's ochtends tot 19.00 uur 's avonds. Dit geldt ook voor 2e Pinsterdag. Dus in plaats van de geplande openingstocht kun je in ieder geval een lekker stukje gaan varen. Ook de Parksluis wordt op zondag bediend van 11.00 uur tot 19.00 uur.

Dit was al wat positief nieuws, maar het is ook heel leuk om te zien dat de dieren zich van al dat gedoe van die mensen geen fluit aantrekken: in het Vroesenpark sta ik al een paar weken omhoog te kijken naar een nest van een grote bonte specht, waar pa en ma specht zich de veren uit hun staart werken om die kleine schreeuwerds in dat holletje tevreden te stellen (wat nooit helemaal lukt) 

Ook in de haven mooi nieuws: papa en mama meerkoet (tijdelijk adres zwemplateau van de Willy) hebben 3 kuikens geproduceerd en de helling wordt niet alleen gebruikt door mama eend en haar kuikens uit één van de vorige berichten, maar dient nu ook als poetsplek voor een zwanengezin. Kijk, dat geeft de burger dan weer wat moed!

Hoe dichter bij Dordt ........

De aanleiding

Omdat Rita en ik binnenkort gaan verhuizen, moet ik afstand doen van een aantal schilderijen die mijn vader in de jaren 90 gemaakt heeft. Op één daarvan staat de Pieter Boele afgebeeld, een stoomsleepboot uit 1893 die nog steeds in de vaart is. 
Ik vind het zonde om zo'n mooi schilderij te laten verstoffen in een doos of in de kelder en ik dacht dat men er in Dordt (daar ligt de Pieter Boele) misschien wel belangstelling voor zou hebben. Daarom heb ik contact gezocht met de stichting die het schip beheert. Die hadden er wel belangstelling voor, ze wilden het zelfs graag hebben! Omdat ik het schip ook wel eens van dichtbij wilde zien, ben ik het vanmiddag zelf gaan wegbrengen. Niet met de boot, ook al zou ik dat wel gewild hebben, maar gewoon met de auto. 

Handen schudden was er natuurlijk niet bij, maar verder was het welkom zeer hartelijk en ik kreeg ook waar ik stiekem een beetje op gehoopt had: een rondleiding over het schip, dat er i.v.m. de corona-perikelen piekfijn onderhouden, maar wat stilletjes bijligt.
De beheerder vertelde dat dat waarschijnlijk de rest van het seizoen ook zo blijft, want ze kunnen in de machinekamer, maar ook in de stuurhut geen 1,5 meter afstand houden. En passagiers meenemen is al helemaal onmogelijk.
Tijdens de tour door het schip heb ik wat foto's kunnen maken van een èchte machinekamer.

Die past bij ons niet onder de vloer

Oliegestookte stoomketel

Een deel van de krukas

Smeerapparaten

De telegraaf 

Ik heb daar een half uurtje lopen genieten en goed de machinekamergeuren opgesnoven, want zo'n stoomschip hééft voor mij toch wel iets. Het is alleen wel een hele onderneming om zo'n schip te onderhouden, niet alleen technisch, maar ook qua schilderwerk en dergelijke. Dat dat gedaan wordt door een hele ploeg vrijwilligers is wel te zien: de oude dame ligt er tiptop bij.

Afhellingen in corona-tijd

Er was al wekenlang over nagedacht: hoe krijgen we de boten straks als het weer mag, het water in?
Het grootste probleem was het laten zakken en weer omhoog zetten van de beren van de hellingwagens. De koppen werden bij elkaar gestoken en er kwam een plan. Tino ging aan de slag met U bintjes, bouten en een lasapparaat en zo werd er een soort hefboom op iedere beer gelast waaraan een touw werd bevestigd waarmee de beren gecontroleerd konden worden. 
Maandag 11 mei konden we in de praktijk gaan uitproberen of het ook werkte. En dat bleek inderdaad zo te zijn, we konden royaal afstand houden van elkaar. Altijd leuk als een plan werkt!
Het voelde wel een beetje raar, helm op en mondkapje voor. Aan het afstandhouden zijn we inmiddels wel gewend, dat doen we al een paar maanden als we op het terrein zijn.
Toch schoten we maandag lekker op, want toen we om een uur of drie stopten omdat het toen echt te hard ging waaien, stonden er nog maar elf boten op de wal. Wil en Gonnie vonden dat wel een traktatie waard en zo werden we verrast met een lekker drankje en warme frikandellen!
Dinsdag waaide het een stuk minder en ook de voorspelde regen viel reuze mee, we hebben maar een paar spetters gehad.
Alles ging goed en om een uur of half drie lagen alle boten weer in het water en stond de bok weer op de wal. Zelfs de meeste materialen waren al weer opgeruimd! De rest kan wel even wachten tot het weekend.

Voor een beeldverslag mag je dubbelklikken op de foto hieronder

Ze staan er klaar voor hoor!

Aanstaande maandag gaat het dan toch echt gebeuren: we gaan beginnen met het afhellingen. Dat gaat door de corona-beperkingen natuurlijk anders dan we gewend zijn: allereerst is het aantal mensen die daadwerkelijk met het hellingen bezig zijn veel kleiner dan normaal. We mogen nou eenmaal niet met teveel mensen bij elkaar zijn en ook moeten we rekening houden met de 1,5 meter afstand. Verder zijn de werkers getooid met handschoenen, mondkapjes en zelfs een helm. Allemaal voor de veiligheid van onszelf en de anderen. De verwachting is ook dat we wel wat tijd nodig zullen hebben om aan de nieuwe werkwijze te wennen en daardoor zal het waarschijnlijk ook niet al te snel gaan. Maar dat is van minder belang. Het allerbelangrijkste is dat we de boten zonder risico's in het water krijgen. Beter wat later, maar wel veilig!
Dit weekend is dus het laatste weekend op de wal. Daarom grepen een aantal leden/donateurs het mooie weer met beide handen aan om nog even de laatste puntjes op de i te zetten.

PS: mama eend maakt nog steeds gebruik van onze helling om lekker op te warmen in het zonnetje. De inmiddels 6 pulletjes maken het uitstekend.